Denkend aan Holland ...

Denkend aan Holland...

 @ palaz

Hij klonk deze keer dreigend door de telefoon.,

- ...noteer alles en, vergeet niet op tijd te zijn met je stuk. Ik heb haast. Straks  komen stel agenten hier naar de krant. Ik moet mij voorbereiden…

Ik hoor wat gekraak, gevloek. Verbinding hapert… dan vloekt hij weer… 

-mijn telefoon wordt getapt dus, schiet eens beetje  op….               

Ik hoor hem hardhandig de hoorn op smeten.

Hij wil dus een uitgebreid  verslag over de laatste  politieke ontwikkelingen uit Nederland. 

Hij had gehoord over de slechte imago van Nederland  sinds aantreden van het huidige kabinet. 

Ook was hij geïnteresseerd in de mediaplannen van onze minister. Hoe ziet het er uit ? Wat zijn de reacties.?, enz. enz. … 

Ik regelt snel een afspraak met een stel parlementsleden en de persvoorlichter van de ministers en, heb nu nog ruim half uur de tijd om mijn vragen door te nemen. 

Ik nam plaats op het zonnige terras van de eetcafé die ik regelmatig bezoek. Ik hoef hier nooit lang te wachten voor mijn bestelling, Ober kwam versnelt met mijn gebruikelijke drankje. 

Maar, wat moet je nu schrijven over Nederland? …                                                                                                           

Er is in de laatste jaren zo veel gebeurd in Nederland en, dat houd voorlopig maar niet echt op. Een ware metamorfose is hier gaande . Dit maal volgens recepten van Rechts.                                            

- Er zijn vele onduidelijkheden in de plannen van de regering-, piept de oppositie. Zij hebben echter niet veel in te brengen na grote verlies sinds vorige verkiezingen.

Verbazing en machteloosheid heerst nu in de oppositie groot.

Als ik naar de verhalen van de straat moet luisteren, het gevoel van onzekerheid over de toekomst neemt met de dag toe merk ik.

-Zijn onze pensioenen nu echt in gevaar? 

hoor ik naast mij een oude man tegen zijn zoon vragen.

- Nee pa, maak jij je daar maar niet druk om

 antwoord de zoon. 

- die pensioen van jouw, dat stelt toch niet veel voor. 

Daar kunnen ze toch niet veel meer van afhalen.  Echte klap is bewaard voor mijn generatie. Ik moet nu langer doorwerken en hopen dat mijn pensioen niet naar de filistijnen gaat voordat het zover is. 

Bovendien is mijn huidige pensioen regelaar failliet  hoorde ik net en, het geld wat wij nu hebben wordt  naar Griekenland overgemaakt omdat zij daar nog moeilijker hebben dan wij hier, zegt de minister. Ik hoop dan dat wij daar een keertje gratis naar vakantie kunnen maar, meer dan dat  zit er echt niet in vrees ik, dus, eet jij maar nu je pap vader.

........

Hoe moest ik nu beginnen?

Het leek wel op of die welvarend, sprookjesachtige Koninkrijk in de polder waar ik zo dol op ben, lang niet meer bestaat. 

Een land, waar de vriendelijkheid en de verdraagzaamheid ooit de handels merk was, maakte langzamerhand plaats voor een kille ik cultuur. 

Een mooie, honingzoete land waar je echt jezelf kon zijn, dé zijn wij een beetje bij beetje aan het kwijt raken. Ja, dat doet echt pijn bij alle mensen die van Nederland houden.

Van een veilige land, waar de ministers en andere hoogwaardige lieden, die zich toen nog vrijuit tussen de volk rond liepen en, gewoon met hun fiets naar de werk konden, veranderde Nederland in snel tempo naar een `onveilige`, vreemdeling onvriendelijke, kou kille land, waar de gewone man, vrouw zich steeds meer eenzamer voelt.

Kortom, een lastige opdracht.

Het begon eigenlijk iets eerder maar, na de moord op Pim Fortuyn werd sfeer echt grimmig. Vervolgens de brute moord op Theo van Gogh.  11 september, gevolgen van de laatste financiële crisis in heel Europa, die altijd maar weer terugkerend, gestoorde debat over islam en de minderheden, hebben allemaal diepe wonden achtergelaten.

Het leek wel op een tsunami van slechte berichten over Nederland.

Toch zijn de Nederlanders, ondanks  alles, het meest gelukkigste volk van Europa, verteld een onderzoek ons via de tv. Hoe dit te rijmen valt, is moeilijk uit te leggen. Maar ook dat is Nederland.

Of misschien kun je dit verklaren als een normale reactie  van een generatie, die zich nu in de eenzame top van het individualisme bevind en nu even niet meer weet ‘hoe nu verder moet?’…

Toch juist die onverschilligheid en, die soms onuitstaanbare eigendunk van de huidige generatie, heeft iets van die mij soms met een glimlach op de lippen, mijn onbezorgde jeugd doet herinneren… dat heeft ook wel iets positiefs.

Het is moeilijk om te geloven dat er geen hoop meer is voor Nederland, zoals ik de laatste tijd wel vaker hoor. Dan denk ik;  doe niet zo negatief man. 

Als je op een stukje  feem, in dit natte polder een mooie land als dit kon laten herrijzen, kan je veel meer dan je denkt.  Wees eens een beetje positief.

Ja! ook ik reken me zelf bij hen die gelukkigste volk van Europa, al denken sommigen daar heel anders over. Ik weiger gewoon te geloven dat er geen hoop meer zou zijn…

Maar, hoe kan ik na ruim 40 jaar Nederland, iets over Nederland kunnen schrijven zonder mijn emoties. Ik wil ook niet als een oude zuurpruim klinken die alsmaar roept, -‘ Ja, vroeger was alles beter!’ Ik ben nu eenmaal een gevoelsmens. 

Het wordt dus een zeer zware klus. 

Maar, mijn hoofdredacteur is ook een meedogenloze man.

Tussen de gedachten door, denk ik weer aan de hoofdredacteur die mij zo juist af kafferde. 

In mijn dagdroom zie ik dat hij wordt meegenomen door de politie.

Even later wordt alles weer wazig. 

Ik greep naar mijn bril…

Daar zit ik dan.  

Op een zonnige terras, half dromend over de martel praktijken, die mijn hoofdredacteur nu onderging,  hoor plots naast mij een goed gekleed paar van middelbare leeftijd, heftig aan het discussiëren. De vrouw domineert  het gesprek. Hij blijft uiterst beleefd.

Het was vooral haar stem die mijn aandacht trok. 

Een uitzonderlijke hoge stem met een vrolijk lach aan het einde van elke zin.                                                          

- Dat het pijn zou doen was wel bekend hoor! maar,  waar en hoe de mes in zou snijden was nog even niet duidelijk, dus wij leefden voort als of er niets was gebeurd -.

- Het was al een tijdje aan de gang ja, maar  als struisvogels met de koppen in de zand, wilden zij dat niet eens zien. Maar toch, elke droom heeft  ook een einde.  

En dat is dan soms  ‘a happy end’ dan weer ‘een nachtmerrie’. 

Je mag het zelf invullen. 

Het zijn maar dromen en dat blijven ze ook als dromen. Wat echt is, is de harde realiteit van de ondergang van een machtsfactor, die zij maar niet wilden inzien. 

Tja, dan is de realiteit soms wel heel erg hard maar, dat  is wel de wereld waarin we nu eenmaal  leven.

We kwamen allemaal net uit een diepe roes na al die moorden, dan de 11 september en , nu de financiële crisis. Dit trek je toch niet. Een paar kleine pogingen om de gaten in de dam dicht te gooien hielp ook niet en, uiteindelijk moest alles anders worden.

We waren ons verloren in die onzinnige debatten die ons meer uit elkaar dreef dan in plaats van tot elkaar bracht, zoals dat altijd  hoort te gaan  in moeilijke tijden. 

Maar niemand wist hoe. Iemand moest toch iets doen.

-Nu de regeerakkoord wordt uitgevoerd, wordt de pijn zichtbaar maar ook steeds heviger voelbaar. Vooral aan de onderkant van de samenleving- zei de man haar uitdagend.  

-Kletskoek, zei vrouw opgewonden.

-Er was allang veel ongenoegen in de samenleving. Volk mopperde al een tijdje maar niemand luisterde. Links(e) (Kerk) heeft zich niet kunnen profileren als een serieuze alternatief dus rechts en de populisten grepen hun kansje,  terwijl anderen met zich zelf bezig waren.  

Het is wel merkwaardig dat er niet de onderkant die het klaagt. Het zijn al te vaak linkse welgestelde salon socialisten of de ondernemers die frauderen,  zoals je baas. 

Woeden stond een man achter hen op en riep;

-Wat een onzin toch! En die Linkse kerk, die  bestaat helemaal niet, zei hij en ging mopperend weg.

Dat was een interessante gesprek naast mij.

- Nederland is nog nooit zo verdeeld geweest,. mengde ik me in het gesprek.

Ze kijken verbaasd aan maar waren zo te zien wel  geïnteresseerd in wat ik zei. 

Ik verontschuldig mij en stel mij zelf voor.

-Er was tussen de partijen  altijd een compromis mogelijk in dit land. Nederland is/was immers  een Land van consensus!. 

‘Nederland is een gids land’ riep de vorige premier kort voor zijn vertrek. 

Wat was er gebeurd?  Vroeg ik.

-Eigenlijk niet veel. Nou ja! Niets wat onverwachts was - zei ze.

- Nederland was lang toe aan vernieuwing. Verkiezingsuitslagen waren duidelijk. Links verloor Rechts kwam aan de macht. Dat is wat er is gebeurd, simpel.  Trouwens ik ben ….werk voor de ministerie…- zei ze zachtjes ietwat zich verontschuldigend terwijl  ze mij de hand gaf.

-Een van de vele adviseurs van het ministerie- verbeterde man haar, stak zijn hand uit. 

- Ik werk voor een groot onderneming - zegt hij.  Ik ben…

-Wij komen altijd hier om samen te lunchen, anders zien we elkaar nooit - giechelt de vrouw..

Toch ben ik benieuwd…

Nee! niet in uw liefdesrelatie maar, hoe een welvarend, beschaafd land als Nederland  zich zelf in deze moeilijke positie kon brengen…bijna op alle fronten gaat het met de land achteruit..onderwijs, gezondheidszorg, cultuur,…hoe kan... Ze onderbrak mijn woorden;

- wij zijn maar nog net begonnen met de uitvoeren van het beleid en de schreeuwlelijkerds zijn klaar om op elke hoek te protesteren, riep ze en, wees naar de man tegenover haar. 

Zij was voor de regeringsbeleid, dat was duidelijk. De man, die had wat moeite met de plannen van de regering. Een opera liefhebber. Draagt goed hart voor cultuur, begreep ik uit zijn woorden.

Tja, naast `t onderwijs, nu ook de cultuur krijt wel heel erg zware klappen, daar wordt toch flink aan wat wegbezuinigd, niet waar ? 

Hoe zit het nu met de beschaving van u?-  vroeg ik.

 – Iedereen moest inleveren , dat was de afspraak, dat is beschaafd -,zei ze. 

Dit is het regeerakkoord nota bene die hier wordt uitgevoerd, dit hebben wij met z’n allen toch afgesproken. Bovendien er zijn nu veel belangrijke zaken dan een leuke avondje theater, concert of een ander uitje -.

De man protesteert onmiddellijk.

- Dat er bezuinigd moest worden is nu wel voor iedereen duidelijk maar, cultuur is meer dan een uitje moet ik je teleurstellen. Daar verschillen wij dus zeer van mening helaas…

Bovendien die media plannen van jouw minister zijn ook een ramp voor de publieke omroepen en voor de kranten en, en….

Woedend onderbrak ze hem weer.

- Kom nou zeg! Kunst en cultuur heeft hier altijd al te riant leventje gehad. 

Door al die subsidies voerden ze niets uit. Nu worden zij eindelijk gedwongen om creatief te zijn. Nu ze wat in moeten leveren gaan ze meteen van de daken schreeuwen.

- Onderzoek en financiële ondersteuning gaf ze mogelijkheid om hun talenten te ontwikkelen, is dat niks, zei de man ietwat uit de hoogte.

-Man,  je weet toch zelf ook wel dit nu een lariekoek is. Hebben wij dat niet met eigen ogen gezien bij onze dochter, dat ze eigenlijk niets anders uitvreten dan feestjes bouwen, zich lam te drinken en, er op los te neuken.... Oepss... sorry. 

Maar geef toe, we hebben ze te veel te veel verwend. Zij hebben nu eenmaal geen verantwoordelijkheidsgevoel, dat moet toch ook anders...

En die Omroepen, tja!...die zijn ruim een jaar zogenaamd in gesprek met elkaar maar, er komt gewoon niets uit. Zal er ook niets uitkomen want het zijn wel vaak de stelletje zakkenvullers, dat heb je zelf  toch ook gezegd… of weetje dat niet meer.

Iemand moest die knop toch eens doorhakken niet waar? 

En juist daar is mijn minister er voor… met een voldaan gezicht, plagend lacht ze de man.

-Dit is geen bezuiniging, dit is gewoon de machtswisseling bij de media. 

Je weet hoe dat gaat. 

Het is gedaan met de onafhankelijke media in ons land. Dat baart je kennelijk geen zorgen.

-Ik hoop dat u dit laatste niet noteert- zegt ze ineens. 

Dat gedeelte over de zakkenvullers en zo.  Ik zou zeer op prijs stellen dat u dit niet publiekelijk maakt wat u hier net hoorde, zoals u nu weet, ik werk voor de ministerie- .

- Wij gaan volgende week met vakantie naar Italië,  zegt de man.

Ik zei niets.

Met een dubbel gevoel en, een beetje pijn in mijn hart noteer ik in mijn schrijfblok;

‘Nederland  gidsland  af ’.

Was het ooit wel geweest eigenlijk?...

Eigenlijk doet dit ook niet meer toe. 

Ik hoef mijn verhaal niet af maken want  zojuist hoorde ik van mijn collega dat onze baas meegenomen is door de politie en de krant voor welke ik al die jaren met plezier heb gewerkt  vanaf vandaag zal niet meer verschijnen.

Kafkaëske verhalen dwarrelen nu door mijn hoofd.

Verbaast en werkloos ga ik nu weer de nieuwe onzekere tijden tegemoet. Toch ben ik ook een beetje blij dat ik geen negatieve stuk als deze hoef te schrijven over Nederland. 

Ik ga nu voorbereiden voor mijn verslag voor de komende verkiezingen. 

Wie weet, misschien zit daar wat meer muziek in.